Bulimia – co to jest?
Obok anoreksji, bulimia stanowi jedno z najpoważniejszych i najbardziej niebezpiecznych zaburzeń odżywiania. Choroba ta jest groźna dla zdrowia, a nawet życia człowieka. Schorzenie, zwane także „wilczym głodem”, polega na okresowych napadach żarłoczności i braku kontroli nad ilością spożywanego pokarmu. Osoby dotknięte tym schorzeniem nie mogą zapanować nad uczuciem głodu, które może się pojawić nawet chwilę po zjedzeniu posiłku.
Nazwa choroby pochodzi od słowa „bulimis”, oznaczającego dosłownie „byczy głód”. Pierwszy raz określenia tego użył w II w n. e. Galen – rzymski lekarz greckiego pochodzenia. Przez długi czas bulimia ujmowana była jako rodzaj psychicznej anoreksji. Dopiero w latach 80 dwudziestego wieku brytyjski psychiatra Gerald Russell zauważył, że część jego pacjentek cierpi na szczególną odmianę anoreksji. Objawiała się ona częstymi (co najmniej 2 razy w tygodniu) napadami niepohamowanego apetytu, co trwało przez co najmniej 3 miesiące. W ten właśnie sposób bulimia wyodrębniła się jako osobna jednostka chorobowa, której występowanie w obecnych czasach gwałtownie rośnie.
Objawy bulimii
Objawia się powtarzającymi, niekontrolowanymi epizodami spożywania dużych ilosci pokarmu, aż do pojawienia się nudnosci. Objadanie się kończy się prowokacją wymiotów i przeczyszczeniem. Osoby z bulimią mają uszkodzone zęby spowodowane czestym działaniem wydalanego podczas wymiotów kwasu żołądkowego.
Leczenie bulimii
Psychoterapia i leki przeciwdepresyjne (podwyższające poziom serotoniny) oraz pomoc dietetyka to podstawowa droga w leczeniu bulimii. Psychoterapia może być prowadzona indywidualnie lub lub dotyczyć całej rodziny. Może to być także terapia grupowa.
Celem leczenia bulimii jest: wypracowanie korzystnych, zdrowych sposobów odżywiania się i rozładowywania napięcia psychofizycznego, regulacja i stabilizacja w zakresie spożywania posiłków i utrzymywania wagi, budowanie poczucia bezpieczeństwa psychicznego i poczucia własnej wartości, kształtowanie umiejętności nawiązywania bliskich, satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi, zmniejszenie zaaferowania wyglądem zewnętrznym jedzeniem, dietą.
Korzystne rezultaty przynosi psychoterapia wspierająca, poznawczo – behawioralna oraz nakierowana na rozwiązanie innych wykrytych problemów – przede wszystkim współistniejącej depresji i ewentualnych zamiarów samobójczych. Duże znaczenie przypisuje się również terapii grupowej oraz grupom samopomocowym.
Jak zachowuje się osoba chora na bulimię?
W początkowym okresie choroby pacjentki zwykle podejmują odchudzanie się, ograniczają jedzenie i nakładają na siebie szereg restrykcji żywieniowych. Ograniczanie jedzenia, zaburzenie rytmu posiłków w ciągu dnia wywołuje narastające uczucie głodu. Pacjentki próbują w jakiś sposób oszukiwać głód podejmując różne działania odwracające uwagę od głodu lub używając czegoś, co mogłoby przejściowo wypełnić żołądek (np. wypijanie większej ilości płynów).
Wszystkie te zabiegi okazują się prędzej czy później nieskuteczne i w efekcie długich okresów głodzenia u pacjentek pojawiają się napady objadania się. Powtarzające się napady objadania się w istotny sposób wpływają na zwiększenie wagi ciała, dlatego chore z bulimią pomimo ponawianych prób odchudzania się utrzymują wagę na poziomie prawidłowym lub zbliżonym do prawidłowego (nie tak jak w anoreksji, gdzie dochodzi do wyniszczenia organizmu).
Próby odwrócenia uwagi od odczuć głodu poprzez angażowanie się w intensywne działania przyczyniają się do tego, że większość napadów bulimicznych ma miejsce wieczorem lub w nocy, kiedy pacjentki przebywają w domu po ukończonych zajęciach w szkole lub po skończonej pracy.
Osoby z bulimią zdają sobie sprawę, że jedzenie wymknęło się im spod kontroli. Odczuwają lęk przed przytyciem. Próbują między okresami obżarstwa rygorystycznie przestrzegać diety i opanować napady żarłoczności. Wstydzą się tego i utrzymują w tajemnicy przed najbliższym otoczeniem.
Obawa przed przybraniem na wadze powoduje, że osoby te stosują diety aż do głodowania między napadami objadania się. Czasem intensywnie ćwiczą (pływanie, biegi, gimnastyka), prowokują wymioty oraz nadużywają środków przeczyszczających i moczopędnych. Bywa też tak, że po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to, aby je wywołać.
Bulimia jest chorobą poważną i trudną w leczeniu. W leczeniu bulimii stosuje się głównie psychoterapię, ponieważ obsesja chorych by nie być otyłym ma podłoże w zaburzonym obrazie własnej osoby.
W zależności od rodzaju i formy prowadzonych oddziaływań psychoterapia może trwać od 2-3 miesięcy do dwóch lat. Najogólniej leczenie psychoterapeutyczne polega na stopniowym przyswajaniu strategii, sposobów radzenia sobie z sytuacjami stresującymi. Mniejsze zastosowanie znajdują niekiedy także leki przeciwdepresyjne.
Powyższy artykuł daje jedynie ogólną wiedzę o problemie, jakim jest bulimia. Dane tutaj przedstawione mają jedynie wartość informacyjną i nie mogą zastąpić profesjonalnej porady lekarskiej. W przypadku problemów zdrowotnych i jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się po poradę do lekarza. Tylko porada lekarska oparta na osobistym zbadaniu pacjenta, wywiadzie chorobowym i badaniach dodatkowych zawsze gwarantuje postępowanie bezpieczne, takie, które może dać pożądany efekt zdrowotny.
